سلام..
کاش گريه ميکرديد....
يادمه يبار دوران راهنمايي يه ديدار دانش اموزي رو ندونسته از دست دادم...
هنوز هنوزه يادم ميفته اشکام جاري ميشه...
سال 90 که اقا تشريف اورده بودن کرمانشاه.. يه خانمي کنارم بود که ميگفت: من قبل اينکه اقا رو ببينم مدام ميگفتم اين مادر هاي شهدا چطور دلشون مياد بگن بچه هام فداي شما آقا...
ميگفت از وختي که آقا رو ديدم ناخودآگاه ورد زبونم شده بچه هام به فداتون آقا.. ميگفت دلم شده پر از عشق....
خيليا بودن که ادعاشون ميشد.. ولي وقتي آقا تشريف آوردن مثل ابر بهار اشک ميريختن.....
جان به فداشون....